Μιαν εικόνα...

Είσαι πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, δε διακρίνεις αρχή κι τέλος, παραπατάς πάνω του προσπαθώντας να το διασχίσεις. Κάτω κενό, ή καλύτερα μια σκοτεινή άβυσσος έτοιμη να σε ρουφήξει, δε διακρίνεις σωτηρία σε περίπτωση που δεν τα καταφέρεις! Επιδιώκεις να το περπατήσεις, χωρίς καμιά βοήθεια, φωνάζεις απεγνωσμένα αλλά εις μάτην! Θαρρείς πως ακούς μια φωνή από την μιαν άκρη, αλλά φοβάσαι πως είναι η ηχώ της δικιάς σου φωνής, δε ξέρεις αν αυτή η φωνή είναι ελπίδα ή αυταπάτη. Την ακολουθάς, ακούγεται όλο κι πιο κοντά, δεν αναθαρρεύεις όμως διότι ο φόβος σε κρατάει δέσμιο του, δε σ αφήνει να ελπίζεις σ αυτή τη φωνή! Κι όμως εσύ την ακολουθάς κι ας είναι μια μεγάλη αυταπάτη, ένα ψέμα που δημιούργησες! Ό,τι κι αν είναι σε κάνει πιο δυνατό συλλογιέσαι. Ξάφνου η φωνή έπαψε να ηχεί στ αυτιά σου, δεν ξέρεις που να πας, τι να ακολουθήσεις. Έμεινες εσύ κι ο φόβος σου αιώνιος υπόδουλός του. Τον κοιτάς στα μάτια μια φλόγα μέσα σου καίει δυνατή σε φωνάζει να λευτερωθείς! Τον κοιτάς κατάματα και ψάχνεις τη φωνή, την ελπίδα, την αυταπάτη σου. Θεριεύεις μέσα σου, προχωράς δε ξέρεις κατά που μα προχωράς, σ αυτό το τεντωμένο σκοινί, με ή χωρίς τη φωνή θα τα καταφέρεις συλλογιέσαι. Θα τα καταφέρεις!

"Πες μου ποιον φόβο αγάπησες πάλι? "

Τρέξιμο στη βροχή.....

Τρέχεις! Δεν ξέρεις γιατί, δεν ξέρεις τι προσπαθείς να αποφύγεις απλά τρέχεις! Δυο μάτια είναι καρφωμένα πάνω και σε ωθούν να τρέξεις όλο κι πιο γρήγορα και ξάφνου τα μάτια αυτά παίρνουν την μορφή της αβύσσου, σε ρουφάνε μέσα στο ολέθριο τους τίποτα. Αρχίζει να βρέχει, οι σταγόνες πέφτουν πάνω σου και σε χτυπάνε, γίνονται ένα με τα δάκρυα σου και εσύ παρακαλάς να βρέξει πιο δυνατά, να καλυφθούν τα δάκρυα από τις σταγόνες της βροχής να μην ξεχωρίζουν! Και τρέχεις όλο κι πιο γρήγορα, ξέχασες γιατί τρέχεις απλά αφέθηκες στη δύναμη της συνήθειας. Ξάφνου σηκώνεις το κεφάλι σου, βλέπεις τον ουρανό, η βροχή την οποία ικέτευες να μην σταματήσει επιτέλεσε το έργο της, τα δάκρυα σου προβάλλουν υπό το αμυδρό φως του ήλιου. Δεν μπορείς να κρυφτείς πια ούτε και να τρέξεις!

"Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι? "

Αυτό που αποκαλούμε ζωή...

Ένα μικρό λουλούδι, ναι αυτό είναι η ζωή! Ένα τόσο δα μικρό, ασήμαντο εκ πρώτης όψεως, λουλούδι! Και τι να κάνεις με κάτι τόσο μικρό? Μοίρασε τα πέταλα του ένα-ένα, σε κάθε άνθρωπο που αγγίζει τη ψυχή σου. Μα τα πέταλα είναι ελάχιστα, άρα κι οι άνθρωποι όπου θα τα μοιράσεις! Μη σκεφτείς την επιλογή, άσε τους άλλους να στο "υποδείξουν" διότι υπάρχουν άνθρωποι που θα σου δείξουν ότι αξίζουν κι θα διεκδικήσουν, κάτι τόσο ασήμαντο κι όμως τόσο μεγάλο! Κι αφότου πάρεις κάτι τόσο ελάχιστο, δώσε κάτι παραπάνω. Ένα μέσο είναι η ζωή, ένας τρόπος να πλησιάσεις τους άλλους, να πονέσεις ή να γελάσεις ή κι τα δυο συγχρόνως! Χτίζουμε ανόητους "κανόνες"  σε κάτι όπου δεν είναι εφικτό να υπάρχουν, διότι πάντα κάποιος θα βρεθεί στο δρόμο μας να τους ανατρέψει γιατί οι άνθρωποι είναι μαγικοί κι έχουν αυτή την ικανότητα να σου αποδεικνύουν κάθε φορά ότι κάθε λουλούδι κάθε πέταλο είναι διαφορετικό κι δεν διέπεται από κανόνες. Ζήσε έξω από τους κανόνες, τα "πάντα" κι τα "ποτέ" που θεωρείς ότι έχεις θέσει για τη ζωή, γιατί σε κάθε γωνία θα βρίσκεται κάποιος να σου ανατρέψει κι από κάτι. Μοίρασε τα πέταλα σε αυτούς που τα διεκδίκησαν, σε αυτούς που απέδειξαν ότι τα αξίζουν κι άσε να σου δώσουν κάτι παραπάνω κι να σου ανατρέψουν μια-μια τις θεωρίες σου! Ναι είναι ωραία η ζωή, αρκεί να μην φοβάσαι να αφήσεις τους άλλους να σε αγγίξουν διότι τότε έχεις φορέσει παρωπίδες στην καρδιά σου!

"Κάνουμε τόσα πολλά για να μην πεθάνουμε κι τόσα λίγα για να ζήσουμε! "

Σκέψεις...

Σκέψεις. Μια μικρή κι όμως τόσο μεγάλη λέξη. Ικανή να αλλάξει τα πάντα, ακόμη και να μετατρέψει την σαθρή εποχή που ζούμε σε κάτι αξιόλογο, αν και μόνο αν (χρήση μαθηματικού όρου) τις μετατρέψεις σε πράξεις έστω κι ένα κομμάτι εξ αυτών. Είμαστε προϊόντα των σκέψεών μας, αυτές αποτελούν το κερί σε μια σκοτεινή σπηλιά, ονόμασε την ζωή  , την οποία προσπαθούμε να φωτίσουμε. Τι γίνεται όμως όταν οι σκέψεις είναι τόσες πολλές που σου πνίγουν το κεφάλι? Όταν το μόνο που κάνεις είναι να σκέφτεσαι και να αναλύεις τα γεγονότα? Νιώθεις μια θηλιά στο λαιμό σου, ικανή να σε πνίξει, θες να φωνάξεις κι όμως δε σταματάς να σκέφτεσαι. Έτσι έμαθες κι έτσι συνεχίζεις να πορεύεσαι, όμως χάνεις την αξία της σκέψης και στο τέλος ξεχνάς το σημαντικότερο κομμάτι αυτό της μετατροπής τους σε πράξεις. Σίγουρα το πιο δύσκολο αλλά είναι το μόνο που έχει σημασία, ,οι σκέψεις δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από φαντάσματα του εαυτού μας. Κάποια κακώς υπάρχουν κάποια καλώς αλλά μόνο αυτά που αγγίζουμε, δηλαδή υπάρχουν, έχουν σημασία. Απέβαλλε λοιπόν τις αναρίθμητες σκέψεις που σου ταλανίζουν το κεφάλι, κράτα μόνο αυτές που έχουν σημασία κι μπορούν να βοηθήσουν εσένα και κυρίως τους άλλους για ένα καλύτερο αύριο όλες οι άλλες είναι απλά φαντάσματα και να θυμάσαι, πως φαντάσματα δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα!

" Οι σκέψεις με πνίγουν, μου κρύβουν τη θέα προς τον ουρανό εκεί όπου βρίσκονται τα όνειρα μου!"

Η εποχή μας

Κάθε εποχή χαρακτηρίζεται από τους ανθρώπους της, αυτοί την χτίζουν αυτοί την περιβάλλουν και την χαρακτηρίζουν. Θεωρώ πως η εποχή μας χαρακτηρίζεται από έναν καναπέ, μια τηλεόραση, έναν υπολογιστή. Άνθρωποι κενοί, συναισθηματικά κυρίως. Κεφάλια "γεμάτα χρυσάφι", που λέει και ο μέγας Αγγελάκας. Όλοι έχουμε πάθει αμνησία, αμνησία στη ζωή. Πιστεύω πως αυτή η γενιά δεν δημιουργεί τίποτα ζει από τα έτοιμα και αν επρόκειτο να παράγει τότε παράγει εκ βάθος τσέπης. Γι αυτό κανείς δε θα θυμάται αυτή την εποχή. Το χρήμα αντικατέστησε κάθε πράξη μας και έγινε αυτοσκοπός μας, ξεχνώντας ότι είναι ένα απλό κομμάτι χαρτί. Τίποτα δε δημιουργείται για να δημιουργηθεί παρά μόνο για να υπάρξει για λίγο καιρό να οικονομήσει και να πλουτίζουμε όλοι. Γεμάτες τσέπες άδειες καρδιές. Ξεχνάμε ότι η μαγκιά της δημιουργίας είναι απλά να την κάνεις. Αλλά βέβαια τι να περιμένεις από ανθρώπους που η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από είδωλα, από lifestyle και "in" καταστάσεις. Θα κλείσω όμως με την ελπίδα ότι σύντομα θα υπάρξουν άνθρωποι που θα δημιουργήσουν όχι για να βγάλουν λεφτά, αλλά για να δώσουν κομμάτια τους στους υπόλοιπους ανθρώπους γιατί στο κάτω κάτω αυτό είναι το νόημα και όταν γίνεται είμαι πεπεισμένος ότι οι άνθρωποι το εκτιμούν, τουλάχιστον αυτοί που δεν έχουν ακόμη παραδώσει τις καρδιές στο απόλυτο κενό. 

"Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός στης λύπης το κατάρτι σε σταύρωσε ο Θεός δίχως νερό και αγάπη σε άφησε εδώ! "

Untitled...

Θαρρείς πως σου έκρυψαν τον ουρανό που κοίταζες, τη θάλασσα που σε ταξίδευε. Σταμάτησε η μουσική να ηχεί στ' αυτιά σου. Έχτισες τη δικιά σου φυλακή, αποκομμένος από τη ζωή. Μα όχι , κανένας ποτέ δεν έκρυψε τον ήλιο που κοιτούσες, τα αστέρια που θαύμασες.  Όλα   ήταν και είναι εκεί , αρκεί να υψώσεις τα μάτια σου. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε νόημα ζωής, υπάρχουν όμως τα συναισθήματά μας, τα οποία δεν αρκεί παρά να τα κοιτάξεις όπως τον ουρανό που ξαφνικά πίστεψες πως χάθηκε. Μη φοβάσαι τον θάνατο, να φοβάσαι το πέρας των άδειων συναισθηματικά χρόνων. Μη φοβάσαι να κλάψεις, να πληγωθείς, να πονέσεις όπως και να χαρείς , να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Ο ουρανός είναι εκεί πάνω και δεν αρκεί παρά να τον κοιτάξεις, έτσι και τα αισθήματά σου. Μην περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να το κάνεις, δεν υπάρχει. Κάθε λεπτό είναι μια καλή ευκαιρία για να βγεις έξω στους δρόμους, που διψάνε για ζωή! 

"-Ευτυχία είναι να γελάς όντας ο εαυτός σου. Δυστυχία είναι να κλαις όντας ο εαυτός σου. Ζωή είναι και τα δυο.-Κι αν δεν είμαι ο εαυτός μου? -Τότε γελάς και κλαις με τα μάτια κάποιου άλλου."

Ερωτήσεις...

Πόσα είσαι έτοιμος να κάνεις για αυτό που θέλεις? Πόσες φορές είσαι έτοιμος να ξεπεράσεις τον εαυτό σου? Γιατί πρέπει να τον ξεπεράσεις. Εισαι έτοιμος να ακολούθησεις αυτό που αισθάνεσαι και να φτάσεις τον εαυτό σου στα άκρα για τα αισθήματά σου ή θα δειλιάσεις και θα αφεθείς στους φόβους σου, οι οποίοι σε νικάνε μέχρι τώρα. Γιατί αυτό συμβαίνει, εσύ ονειρεύεσαι αλλά παραδίδεσαι στους φόβους σου. Για να υπάρξεις όμως στα όνειρά σου πρέπει να γεννήσεις έναν άλλον εαυτό, που δεν δειλιάζει δεν φοβάται και ακολουθάει αυτά που αισθάνεται. Εξάλλου πως θα μάθεις πόσο πολύ θες κάτι αν δεν μάθεις μέχρι που είσαι πρόθυμος να φτάσεις τον εαυτό σου?

"όλοι για ένα όνειρο ζήσανε, πόσοι όμως πεθάνανε γι αυτό? "