Μιαν εικόνα...

Είσαι πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, δε διακρίνεις αρχή κι τέλος, παραπατάς πάνω του προσπαθώντας να το διασχίσεις. Κάτω κενό, ή καλύτερα μια σκοτεινή άβυσσος έτοιμη να σε ρουφήξει, δε διακρίνεις σωτηρία σε περίπτωση που δεν τα καταφέρεις! Επιδιώκεις να το περπατήσεις, χωρίς καμιά βοήθεια, φωνάζεις απεγνωσμένα αλλά εις μάτην! Θαρρείς πως ακούς μια φωνή από την μιαν άκρη, αλλά φοβάσαι πως είναι η ηχώ της δικιάς σου φωνής, δε ξέρεις αν αυτή η φωνή είναι ελπίδα ή αυταπάτη. Την ακολουθάς, ακούγεται όλο κι πιο κοντά, δεν αναθαρρεύεις όμως διότι ο φόβος σε κρατάει δέσμιο του, δε σ αφήνει να ελπίζεις σ αυτή τη φωνή! Κι όμως εσύ την ακολουθάς κι ας είναι μια μεγάλη αυταπάτη, ένα ψέμα που δημιούργησες! Ό,τι κι αν είναι σε κάνει πιο δυνατό συλλογιέσαι. Ξάφνου η φωνή έπαψε να ηχεί στ αυτιά σου, δεν ξέρεις που να πας, τι να ακολουθήσεις. Έμεινες εσύ κι ο φόβος σου αιώνιος υπόδουλός του. Τον κοιτάς στα μάτια μια φλόγα μέσα σου καίει δυνατή σε φωνάζει να λευτερωθείς! Τον κοιτάς κατάματα και ψάχνεις τη φωνή, την ελπίδα, την αυταπάτη σου. Θεριεύεις μέσα σου, προχωράς δε ξέρεις κατά που μα προχωράς, σ αυτό το τεντωμένο σκοινί, με ή χωρίς τη φωνή θα τα καταφέρεις συλλογιέσαι. Θα τα καταφέρεις!

"Πες μου ποιον φόβο αγάπησες πάλι? "